Will Nature Return to Us?

Updated date: March 10, 2022

“Once upon a time, people saw the Earth as the center of the universe. According to them, stars, large and small, were created just for their pleasure. They had an arrogant belief that a supreme being had grown tired of solitude and created a gigantic toy and passed it into their possession.

Man emerged from the womb of Mother Earth, but he did not know, did not know her, to whom he owed his life. In his selfishness he attempted to reveal himself in eternity, thus the oppressive doctrine emerged that he was not related to the Earth, that this was a temporary place where he rested his lofty feet, that he did nothing but tempt him into sin."

-Emma Goldman and Max Baginski, Mother Earth

Man's First Encounter with Nature:

Human beings have been in constant interaction with nature since the day they existed. Interaction with nature in the first human societies consisted of observing nature with the concern of maintaining one's life and arranging his life by making some inferences based on these observations. Based on this, the first revolution between nature and man is "agriculture"

man started to cultivate for his own benefit by communicating with the soil, which is a part of nature. Thus, people who can cultivate the land have begun to dominate nature over the soil. In this period, people did not carry out actions that would wear out nature.

Nature has the ability to renew itself.

After a while, with the rapidly increasing population, various tools started to be made. This was another beginning of the domination of nature - the fact of technology -.

The second revolution between man and nature is "industry". With the industrial revolution, human-centered understanding dominated instead of nature-centered understanding, and mechanical worldview replaced organic worldview. In human-centered approaches, there is a point of view in which man is in the center and sees himself as the master of nature (Armstrong and Botzler, 1993: 53). The rapidly growing population has always been met by destroying nature. Urbanization is increasing, huge buildings are being built.

In this way, nature has been subordinated to man, and man has been positioned as the sole and supreme owner and subject of the universe. With industrialization and rapid urbanization, nature, which was previously perceived as independent of humans, has turned into a human-dependent tool that is managed by humans. The intense industrialization process that started with this revolution, and the urbanization and demographic problems triggered by this process, resulted in the destruction of nature and disruption of natural life, the balance in nature deteriorated in favor of humans and almost impossible to repair environmental disasters were encountered.

From the point of view of philosophical thought, the human-nature relationship is a relationship that has been going on since ancient times. The basis of the turn of the ancient philosophers to nature is not to dominate nature, but to understand it.

The gradual divergence of the Human-Nature dilemma:

Man's relation to nature, man's attempts to overcome both his inner nature and outer nature.

What is the source of the negative relationship between man and nature? anthropocentric life

NOWADAYS

'A Radical Call for Solidarity Between Humans and Nonhumans'

The relationship between man and nature has become increasingly distant, and ecological disasters have begun to emerge. Thus, instead of considering human and nature as two separate categories, it was remembered that humans are a part of nature. It has been understood that it is necessary to think of nature and human together . It is a wrong explanation to interpret nature as a place of escape for humans. This view will again lead us to an anthropocentric approach. Our aim is to think of man and nature as two interconnected and necessary phenomena. In the background of man's relationship with nature lies his being an entity dependent on nature on the plane of existence. Man is a being who finds life in nature, shapes his life with the effect of the conditions in nature and can necessarily exist in a relationship with nature. In other words, treating nature and man in two separate categories distracts us from our purpose.

Our relationship with non-humans should be evaluated not only in terms of meeting material needs such as shelter, nutrition and resource use, but also in terms of emotion, thought and aesthetic pleasure. For example, many more examples can be given, such as the feeling of peace and comfort created by the green in nature.

CONCLUSION

In order to solve ecological problems, first of all, people need to get rid of the obsession of being privileged and overcome the fear of death and finitude. Even if man's return to nature takes place, will nature be able to forgive man?

REFERENCES

Earth Crisis, Transformed Man, Cogito Magazine, issue:93

Transformation of Human-Nature Relationship: A Historical Perspective, Hasibe SULAK

Environmental Problems and Philosophy in the Context of Human Nature Relationship, Intellectual

GÜL,Pamukkale University Journal of Social Sciences Institute Issue 14, 2013, Page 17-21

Timothy Morton,(2020),The Human Species,Profile book,1,Istanbul

Metin Yeğin,(2015),

Doğa Bize Geri Döner mi?

Güncelleme tarihi: 10 mart 2022

“Bir zamanlar insanlar Dünya'yı evrenin merkezi olarak görüyordu. Onlara göre irili ufaklı yıldızlar sırf onların zevki için yaratılmıştı. Yüce bir varlığın yalnızlıktan sıkılıp devasa bir oyuncak yarattığına ve bu oyuncağı onların mülkiyetine geçirdiğine dair kibirli bir inanışları vardı.

İnsan Toprak Ana'nın rahminden çıktı, ama hayatını kime borçlu olduğunu bilmiyor, onu tanımıyordu. Bencilliğiyle kendini sonsuzluk içinde açıklamaya girişmiş, böylece Dünya'yla ilişkili olmadığını, buranın onun yüce ayaklarını dinlendirdiği geçici bir yer olduğunu, kendisini günaha ayartmaktan başka bir şey yapmadığını söyleyen bunaltıcı öğreti ortaya çıkmıştır."

-Emma Goldman ve Max Baginski, Toprak Ana

İnsanın Doğayla İlk Karşılaşması:

İnsan oğlu var olduğu günden bu yana doğa ile sürekli bir etkileşim içerisindedir. İlk insan topluluklarında doğa ile etkileşim, insanın yaşamını devam ettirebilme kaygısıyla doğayı gözlemlemesi ve bu gözlemlere dayanarak bir takım çıkarımlarda bulunarak, yaşamını düzenlemesinden ibaretti. Buna dayanarak doğa ve insan arasındaki ilk devrim ''tarım'' dır

insanın doğanın bir parçası olan toprakla iletişime geçerek kendi yararına ekim yapmaya başlamıştır. Böylelikle artık toprağı işleyebilen insan toprak üzerinden doğaya hakim olmaya başlamıştır. Bu dönemde insan doğayı yıpratacak derecede eylemler gerçekleştirmiyordu.

Doğa kendini yenileme özelliğine sahiptir.

Bir süre sonra hızla artan nüfusla birlikte çeşitli araç gereçler yapılmaya başlanmıştır. Bu da doğaya hakimiyetin bir başlangıcı daha olmuştur-teknoloji gerçeği-.

İnsan ve doğa arasındaki ikinci devrim ise ''sanayi''dir. Sanayi devrimiyle birlikte Doğa merkezli anlayış yerine insan merkezli anlayış hakim olmuş, organik dünya görüşü yerine mekanik dünya görüşü geçmiştir. İnsan merkezli yaklaşımlarda esasen insanın merkezde olduğu ve insanın kendisini doğanın efendisi olarak gördüğü bir bakış açısı söz konusudur (Armstrong ve Botzler, 1993: 53).Hızla artan nüfus bu nüfusun ihtiyaçları hep doğayı tahrip edilerek karşılanmıştır. Kentleşme giderek artıyor, koca koca binalar yapılıyor.

Böylelikle doğa insan karşısında ikincileştirilmiş , insan evrenin tek ve üstün sahibi ve öznesi olarak konumlandırılmıştır. Daha önce insandan bağımsız olarak algılanan doğa, sanayileşme ve hızlı kentleşmeyle birlikte insana bağımlı, insanın yönettiği bir araca dönüşmüştür. Bu devrimle birlikte başlayan yoğun sanayileşme süreci ve bu sürecin tetiklediği kentleşme ve demografik sorunlar hızla doğanın tahrip edilmesi ve doğal yaşamın sekteye uğratılması sonucunu doğurmuş, doğadaki denge insan lehine bozulmuş ve onarılması neredeyse imkansız çevre felaketleriyle karşı karşıya kalınmıştır.

Felsefi düşünce açısından bakıldığında insan-doğa ilişkisi ilkçağlardan beri süregelen bir ilişkidir. İlkçağ filozoflarının doğaya yönelişlerinin temelinde doğaya egemen olma değil, onu anlama çabası yatmaktadır.

İnsan Doğa ikileminin giderek birbirinden uzaklaşması:

İnsanın doğayla ilişkisi, insanın hem iç doğasını hem de dış doğayı alt etme girişimleri.

İnsanla doğa arasındaki negatif ilişki kaynağı nedir?. İnsan merkezci yaşam

GÜNÜMÜZ

'İnsanlar ve İnsan Olmayanlar Arasında Radikal Bir Dayanışma Çağrısı'

İnsan ve doğa arasındaki ilişki giderek uzaklaşmış ,ekolojik felaketler ortaya çıkmaya başlamıştır. Böylelikle insan ve doğayı iki ayrı kategori olarak ele almak yerine insanın doğanın bir parçası olduğu hatırlanmıştır. Doğayı ve insanı birlikte düşünmek gerekliliği anlaşılmıştır . Doğanın insanın kaçış yeri olarak anlamlandırmak yanlış bir izahtır. Bu görüş tekrardan insan merkezci bir yaklaşıma bizi götürecektir. Amacımız insan ve doğayı birbirine bağlı ve gerekli iki olgu olarak düşünmektir. İnsanın doğa ile olan ilişkisinin arka planında onun varlık düzleminde doğaya bağımlı bir varlık olması yatmaktadır. İnsan doğada yaşam bulan, yaşamını doğa içindeki koşulların etkisiyle şekillendiren ve zorunlu olarak da bir şekilde doğayla ilişki içinde var olabilen bir varlıktır. Yani doğa ve insanı iki ayrı kategoride işlemek bizi amacımızdan uzaklaştırır.

İnsan olmayanlarla ilişkimizi sadece barınma beslenme gibi maddi gereksinimlerin karşılanması ve kaynak kullanımı bakımından değil duygu ,düşünce ve estetik haz bakımından değerlendirilmelidir. Örneğin doğada bulunan yeşilin insanda yarattığı huzur ve rahatlık hissiyatı gibi daha birçok örnek verilebilinir.

SONUÇ

Ekolojik problemlerin çözümü için öncelikle insanın, ayrıcalıklı olma takıntısından kurtulması ve ölüm sonluluk korkusunu yenmesi gerekir. İnsanın doğa dönüşü gerçekleşse de doğa insanı affedebilecek mi?

KAYNAKÇA

Yerküre Krizi, Dönüşen İnsan ,Cogito Dergisi,sayı:93

İnsan-Doğa İlişkisinin Dönüşümü: Tarihsel Bir Perspektif ,Hasibe SULAK

İnsan Doğa İlişkisi Bağlamında Çevre Sorunları ve Felsefe ,Fikri

GÜL,Pamukkale Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi Sayı 14, 2013, Sayfa 17-21

Timothy Morton,(2020),İnsan Türü,Profil kitap,1,İstanbul

Metin Yeğin,(2015),Kent Komün Ekoloji,Öteki Yayınevi ,1,İstanbul

Will Nature Return to Us?

Updated date: March 10, 2022

“Once upon a time, people saw the Earth as the center of the universe. According to them, stars, large and small, were created just for their pleasure. They had an arrogant belief that a supreme being had grown tired of solitude and created a gigantic toy and passed it into their possession.

Man emerged from the womb of Mother Earth, but he did not know, did not know her, to whom he owed his life. In his selfishness he attempted to reveal himself in eternity, thus emerging that he was not related to the Earth, that this was a temporary place where he rested his lofty feet, that he did nothing but tempt him into sin. "

-Emma Goldman and Max Baginski, Mother Earth

Man's First Encounter with Nature:

Human beings have been in constant interaction with nature since the day they existed. Interaction with nature in the first human societies with of observing nature with the concern of maintaining one's life and arranging his life by making some inferences based on these observations. Based on this, the first revolution between nature and man is "agriculture"

man started to cultivate for his own benefit by communicating with the soil, which is a part of nature. Thus, people who can cultivate the land have begun to dominate nature over the soil. In this period, people did not carry out actions that would wear out nature.

Nature has the ability to renew itself.

After a while, with the rapidly increasing population, various tools started to be made. This was another beginning of the domination of nature - the fact of technology -.

The second revolution between man and nature is "industry". With the industrial revolution, human-centered understanding dominated instead of nature-centered understanding, and mechanical worldview replaced organic worldview. In human-centered approaches, there is a point of view in which man is in the center and sees himself as the master of nature (Armstrong and Botzler, 1993: 53). The rapidly growing population has always been met by destroying nature. Urbanization is increasing, huge buildings are being built.

In this way, nature has been subordinated to man, and man has been positioned as the sole and supreme owner and subject of the universe. With industrialization and rapid urbanization, nature, which was previously perceived as independent of humans, has turned into a human-dependent tool that is managed by humans. The intense industrialization process that started with this revolution, and the urbanization and demographic problems triggered by this process, resulted in the destruction of nature and disruption of natural life, the balance in nature deteriorated in favor of humans and almost impossible to repair environmental disasters were encountered.

From the point of view of philosophical thought, the human-nature relationship is a relationship that has been going on since ancient times. The basis of the turn of the ancient philosophers to nature is not to dominate nature, but to understand it.

The gradual divergence of the Human-Nature dilemma:

Man's relation to nature, man's attempts to overcome both his inner nature and outer nature.

What is the source of the negative relationship between man and nature? anthropocentric life

NOWADAYS

'A Radical Call for Solidarity Between Humans and Nonhumans'

The relationship between man and nature has become increasingly distant, and ecological disasters have begun to emerge. Thus, instead of considering human and nature as two separate categories, it was remembered that humans are a part of nature. It has been understood that it is necessary to think of nature and human together . It is a wrong explanation to interpret nature as a place of escape for humans. This view will again lead us to an anthropocentric approach. Our aim is to think of man and nature as two interconnected and necessary phenomena. In the background of man's relationship with nature lies his being an entity dependent on nature on the plane of existence. Man is a being who finds life in nature, shapes his life with the effect of the conditions in nature and can necessarily exist in a relationship with nature. In other words, treating nature and man in two separate categories distracts us from our purpose.

Our relationship with non-humans should be not only evaluated in terms of meeting material needs such as shelter, nutrition and resource use, but also in terms of emotion, thought and aesthetic pleasure. For example, many more examples can be given, such as the feeling of peace and comfort created by the green in nature.

CONCLUSION

In order to solve ecological problems, first of all, people need to get rid of the obsession of being privileged and overcome the fear of death and finitude. Even if man's return to nature takes place, will nature be able to forgive man?

REFERENCES

Earth Crisis, Transformed Man, Cogito Magazine, issue:93

Transformation of Human-Nature Relationship: A Historical P

Doğa Bize Geri Döner mi?

Güncelleme tarihi: 10 mart 2022

“Bir zamanlar insanlar Dünya'yı evrenin merkezi olarak görüyordu. Onlara göre irili ufaklı yıldızlar sırf onların zevki için yaratılmıştı. Yüce bir varlığın yalnızlıktan sıkılıp devasa bir oyuncak yarattığına ve bu oyuncağı onların mülkiyetine geçirdiğine dair kibirli bir inanışları vardı.

İnsan Toprak Ana'nın rahminden çıktı, ama hayatını kime borçlu olduğunu bilmiyor, onu tanımıyordu. Bencilliğiyle kendini sonsuzluk içinde açıklamaya girişmiş, böylece Dünya'yla ilişkili olmadığını, buranın onun yüce ayaklarını dinlendirdiği geçici bir yer olduğunu, kendisini günaha ayartmaktan başka bir şey yapmadığını söyleyen bunaltıcı öğreti ortaya çıkmıştır."

-Emma Goldman ve Max Baginski, Toprak Ana

İnsanın Doğayla İlk Karşılaşması:

İnsan oğlu var olduğu günden bu yana doğa ile sürekli bir etkileşim içerisindedir. İlk insan topluluklarında doğa ile etkileşim, insanın yaşamını devam ettirebilme kaygısıyla doğayı gözlemlemesi ve bu gözlemlere dayanarak bir takım çıkarımlarda bulunarak, yaşamını düzenlemesinden ibaretti. Buna dayanarak doğa ve insan arasındaki ilk devrim ''tarım'' dır

insanın doğanın bir parçası olan toprakla iletişime geçerek kendi yararına ekim yapmaya başlamıştır. Böylelikle artık toprağı işleyebilen insan toprak üzerinden doğaya hakim olmaya başlamıştır. Bu dönemde insan doğayı yıpratacak derecede eylemler gerçekleştirmiyordu.

Doğa kendini yenileme özelliğine sahiptir.

Bir süre sonra hızla artan nüfusla birlikte çeşitli araç gereçler yapılmaya başlanmıştır. Bu da doğaya hakimiyetin bir başlangıcı daha olmuştur-teknoloji gerçeği-.

İnsan ve doğa arasındaki ikinci devrim ise ''sanayi''dir. Sanayi devrimiyle birlikte Doğa merkezli anlayış yerine insan merkezli anlayış hakim olmuş, organik dünya görüşü yerine mekanik dünya görüşü geçmiştir. İnsan merkezli yaklaşımlarda esasen insanın merkezde olduğu ve insanın kendisini doğanın efendisi olarak gördüğü bir bakış açısı söz konusudur (Armstrong ve Botzler, 1993: 53).Hızla artan nüfus bu nüfusun ihtiyaçları hep doğayı tahrip edilerek karşılanmıştır. Kentleşme giderek artıyor, koca koca binalar yapılıyor.

Böylelikle doğa insan karşısında ikincileştirilmiş , insan evrenin tek ve üstün sahibi ve öznesi olarak konumlandırılmıştır. Daha önce insandan bağımsız olarak algılanan doğa, sanayileşme ve hızlı kentleşmeyle birlikte insana bağımlı, insanın yönettiği bir araca dönüşmüştür. Bu devrimle birlikte başlayan yoğun sanayileşme süreci ve bu sürecin tetiklediği kentleşme ve demografik sorunlar hızla doğanın tahrip edilmesi ve doğal yaşamın sekteye uğratılması sonucunu doğurmuş, doğadaki denge insan lehine bozulmuş ve onarılması neredeyse imkansız çevre felaketleriyle karşı karşıya kalınmıştır.

Felsefi düşünce açısından bakıldığında insan-doğa ilişkisi ilkçağlardan beri süregelen bir ilişkidir. İlkçağ filozoflarının doğaya yönelişlerinin temelinde doğaya egemen olma değil, onu anlama çabası yatmaktadır.

İnsan Doğa ikileminin giderek birbirinden uzaklaşması:

İnsanın doğayla ilişkisi, insanın hem iç doğasını hem de dış doğayı alt etme girişimleri.

İnsanla doğa arasındaki negatif ilişki kaynağı nedir?. İnsan merkezci yaşam

GÜNÜMÜZ

'İnsanlar ve İnsan Olmayanlar Arasında Radikal Bir Dayanışma Çağrısı'

İnsan ve doğa arasındaki ilişki giderek uzaklaşmış ,ekolojik felaketler ortaya çıkmaya başlamıştır. Böylelikle insan ve doğayı iki ayrı kategori olarak ele almak yerine insanın doğanın bir parçası olduğu hatırlanmıştır. Doğayı ve insanı birlikte düşünmek gerekliliği anlaşılmıştır . Doğanın insanın kaçış yeri olarak anlamlandırmak yanlış bir izahtır. Bu görüş tekrardan insan merkezci bir yaklaşıma bizi götürecektir. Amacımız insan ve doğayı birbirine bağlı ve gerekli iki olgu olarak düşünmektir. İnsanın doğa ile olan ilişkisinin arka planında onun varlık düzleminde doğaya bağımlı bir varlık olması yatmaktadır. İnsan doğada yaşam bulan, yaşamını doğa içindeki koşulların etkisiyle şekillendiren ve zorunlu olarak da bir şekilde doğayla ilişki içinde var olabilen bir varlıktır. Yani doğa ve insanı iki ayrı kategoride işlemek bizi amacımızdan uzaklaştırır.

İnsan olmayanlarla ilişkimizi sadece barınma beslenme gibi maddi gereksinimlerin karşılanması ve kaynak kullanımı bakımından değil duygu ,düşünce ve estetik haz bakımından değerlendirilmelidir. Örneğin doğada bulunan yeşilin insanda yarattığı huzur ve rahatlık hissiyatı gibi daha birçok örnek verilebilinir.

SONUÇ

Ekolojik problemlerin çözümü için öncelikle insanın, ayrıcalıklı olma takıntısından kurtulması ve ölüm sonluluk korkusunu yenmesi gerekir. İnsanın doğa dönüşü gerçekleşse de doğa insanı affedebilecek mi?

KAYNAKÇA

Yerküre Krizi, Dönüşen İnsan ,Cogito Dergisi,sayı:93

İnsan-Doğa İlişkisinin Dönüşümü: Tarihsel Bir Perspektif ,Hasibe SULAK

İnsan Doğa İlişkisi Bağlamında Çevre Sorunları ve Felsefe ,Fikri

GÜL,Pamukkale Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi Sayı 14, 2013, Sayfa 17-21

Timothy Morton,(2020),İnsan Türü,Profil kitap,1,İstanbul

Metin Yeğin,(2015),Kent Komün Ekoloji,Öteki Yayınevi ,1,İstanbul